Over mij

Dit is de korte versie

Evelien de Bruijn, Amsterdam 1963. Naast yogadocent ben ik parttime managementassistent bij een overheidsorganisatie. Ik woon in een Centraal Wonen gemeenschap in Haarlem Schalkwijk en ben moeder van een vrijwel volwassen dochter. Yoga heeft me al door heel wat moeilijke periodes in mijn leven heen gesleept, maar pas toen ik DRU Yoga ontdekte vielen alle puzzelstukjes op zijn plaats. In 2018 heb ik de DRU yoga opleiding afgerond en de teacher training Feminine Yoga gevolgd. Sinds 2020 mag ik ook de cursus DRU Yoga Gezonde Rug aanbieden. In 2022 verwacht ik de DRU meditatie opleiding af te ronden.

Neem contact op

Dit ben ik volgens anderen

zacht-in-je-kracht-eveliene-de-bruin-dru-feminine-rug-yoga-buitenlessen-priveles-foto-11

En voor wie precies het waarom wil weten is dit de lange versie

Als puber had ik regelmatig heftige migraineaanvallen die dagen konden duren. Op zo’n moment noemde iemand voor het eerst het woord ‘yoga’. Ik werd nieuwsgierig, kocht boekjes bij De Slegte en deed op eigen houtje mijn eerste oefeningen. Niet dat ik daarna nooit meer migraine had, maar ik leerde ervan dat ik meer kon doen dan pijnstillers nemen en in het donker wachten tot het voorbij was. Mijn eerste les in zelfzorg en empowerment via yoga.

Mijn eerste hatha yoga lessen volgde ik in Leiden tijdens mijn studietijd. Na zo’n les voelde ik me altijd heerlijk loom en ontspannen maar tegelijkertijd zó licht en energiek alsof mijn cellen dansten – ik verlangde ernaar meer te doen met dat gevoel. Maar onzeker en verlegen als ik was kwam ik in de balletschool nooit verder dan de kleedkamer.

In 1988 belandde ik in Rotterdam. Daar gaf Jacques Wijnhoven een combinatie van yoga, moderne dans en massage. Precies wat ik nodig had om wel mijn eerste danspassen te durven zetten en langzaam maar zeker uit mijn schulp te kruipen. We gaven kleine amateurvoorstellingen, tot een van ons meldde dat hij was aangenomen op de Dansacademie in Tilburg. “Als hij dat kan, kan ik het ook”, dacht ik. Ik werd inderdaad aangenomen en begon op mijn 27e aan een parttime docentenopleiding Dansexpressie. Gekkenwerk, want ik had voortdurend blessures en was continue op dieet. Privé was het niet veel beter: financieel zat ik klem, mijn relatie liep stuk en mijn moeder overleed aan kanker. Na twee jaar tobben gaf ik het op. Maar voor mijn zelfvertrouwen had deze periode wonderen gedaan en dans en beweging hadden definitief een plek in mijn leven gekregen.

Lesgeven bleek ik leuker te vinden dan ik dacht, dus ik haalde mijn lesbevoegdheid en gaf een paar jaar Engels in het middelbaar onderwijs tot de fysieke agressie van mijn leerlingen me te veel werd. Een rechtlijnige carrière of één passie leek voor mij niet weggelegd, daarvoor vond ik veel te veel verschillende dingen boeiend. Yoga deed ik thuis en ik probeerde allerlei dansvormen uit: modern, klassiek, Afrikaans, tap, jazz, buikdans, de 5 ritmes van Gabrielle Roth. T’ai chi bleek raakvlakken met zowel dans als yoga te hebben. In tantra, sjamanisme en wicca voelde ik me voor het eerst écht begrepen in mijn instinctieve weten dat de vrouwelijke kracht gruwelijk is gekortwiekt. Vrouwelijkheid leek te bestaan uit gelnagels, hoge hakken en suf gegiechel aan de ene kant en het powerfeminisme aan de andere: met beide kon ik niet goed uit de voeten. Ik zocht naar tussenwegen en ontdekte Healing Tao, Maitreyi Piontek en Sexual Grounding Therapy.

In 2003 werd mijn dochter geboren. Ik verliet het drukke Rotterdam en landde in Haarlem. Het leven als alleenstaande werkende moeder bood weinig ruimte voor zelfontwikkeling buitenshuis, maar binnenshuis des te meer. Geen betere leermeester dan een jong kind voor het ontwikkelen van geduld, (zelf)compassie, luchtige speelsheid en besef van wat echt belangrijk is. Secretaressewerk, iets waar ik altijd op had kunnen terugvallen als andere wegen doodliepen, werd nu mijn vaste inkomstenbron. Voor ik het wist deed ik 10 jaar hetzelfde: niets voor mij. Eigenlijk werkte ik ook flink onder mijn opleidingsniveau en ironisch genoeg maakte dat het juist extra moeilijk voor me om grenzen te stellen en te zeggen ‘dit is te veel’ of ‘dit lukt me niet’. Die eigenschap had me al eerder op het randje van burnout of er overheen gebracht. Als ‘oplossing’ zocht ik dan vaak een andere baan, nu kon dat niet meer zo makkelijk. Ik voelde me klem zitten, maar wist niet welke kant ik op moest.

“Jij hebt iets nodig naast je werk waar je van gaat huppelen”, zei een wijze collega.

En toen viel ik om. Zomaar, vanuit stilstand, plat op mijn achterhoofd op het beton van de ijsbaan. Ik had een flinke hersenschudding, kon niets meer zelf en moest voorlopig álles uit handen geven. Dat viel niet mee, zonder afleiding stil zitten wachten tot er weer een dag voorbij was… Onvermijdelijk kwamen ook gevoelens waar ik mezelf geen tijd en ruimte voor had gegund naar boven borrelen, zoals rouwen om het verlies van mijn vader (2004) en mijn stiefzusje (2013). Wie de zorg heeft voor een jong kind, gaat door tot ze er letterlijk bij neervalt.

Mijn hersteltraject duurde dan ook lang en bracht me o.a. bij de chiropractor. Daar viel mijn oog op een artikel: ‘Nederlandse vrouw geeft DRU yoga in haar Thaise studio – zacht, vloeiend, dansant…’ Ik scheurde heel asociaal de pagina uit, meldde me dezelfde dag nog aan voor de kennismakingsmiddag van de DRU Yoga docentenopleiding in Arnhem en was daarna prompt verkocht. Ongeveer alles wat ik eerder had gedaan kwam bijeen in deze yogastijl: yoga, dans, t’ai chi, filosofie, de bewustzijnslagen (kosha’s), energiewerk, klank en adem, mudra’s. En dan had DRU Yoga ook nog haar bakermat in Bangor (Noord-Wales), de plek waar ik ooit verliefd werd op Groot-Brittannië.
In april 2018 heb ik de opleiding afgerond. Hoe dieper ik in de DRU duik, hoe meer ik geboeid raak door de transformerende mogelijkheden die het biedt. Niet voor niets was het motto van 40 jaar DRU in 2018: ‘Transform the world by giving people the tools to transform themselves’. Indachtig het motto van hun grote inspiratiebron Gandhi: “Be the change you want to see in the world”. Nuchtere spiritualiteit, daar hou ik van. En wat is het mooi om daar via het doorgeven van DRU mijn eigen steentje aan te mogen bijdragen.
Eén schakel ontbrak nog. De #MeToo discussie in 2017 triggerde mijn eigen ervaringen met misbruik. Voor de zoveelste keer zag ik dat vrouwvijandigheid zo diep in onze systemen en ons onbewuste geworteld zit dat we veel uitingen ervan bijna als normaal zijn gaan beschouwen. Ik voelde een diep verlangen om ook hier iets mee te kunnen doen. Online kwam ik in contact met de Australische Devashi Shakti, die er haar levenswerk van heeft gemaakt om een yoga te ontwikkelen die het vrouwelijk lichaam als uitgangspunt neemt: Tigress Yoga (wat jammer toch dat ik die naam niet mag gebruiken). Zomer 2018 gaf ze een teacher training intensive in Thailand. Het kon eigenlijk niet, van een parttime salaris en met een leerplichtig kind – ik deed het toch. Nog tijdens de training kreeg ik de kosten vergoed door een leuke prijs in de loterij: “Book the ticket and the rest will follow” bleek in dit geval volkomen terecht.

Zo’n intensive is behalve heel intensief ook heel kort, veel te kort om al het materiaal zelf echt te kunnen leren belichamen. Ik gun mezelf dus volop de tijd om uit te zoeken hoe en wanneer ik dit het beste kan gaan doorgeven.

In 2020 heb ik de nascholingsmodule DRU Yoga voor een Gezonde Rug gevolgd en ben ik gestart met de DRU Meditatie opleiding. Mediteren kun je immers tot je laatste snik en wie weet, misschien zelfs daarna ook nog wel.

×